Bij mensen die met lijden en verlies te maken hebben is er
soms sprake van een gevoel van verbijstering en verdoving. Ze geloven het niet
of willen het niet geloven.
Wat kun je doen om te helpen?
Nummer één is altijd om te luisteren. Geef de lijdende het
gevoel dat je altijd klaar staat om naar zijn of haar pijn te luisteren, om zijn wee
aan te horen. Toon oprecht je aandacht
en, zeer belangrijk, haal geen eigen ervaringen aan. Je helpt er de mensen niet
mee.
Bij iemand die een verlies geleden heeft is het ook een
grote hulp om werk uit zijn handen te nemen. Zo kun je de telefoon opnemen of
rouwkaarten schrijven.
Bedenk uitstapjes waarvan je weet dat de persoon in kwestie
zal genieten. Vergeet zeker niet om na te praten over hoe prettig het is
geweest en dat jullie gelukkig weer als vanouds samen hebben gelachen.
-
Mijn grootmoeder heeft de
Tweede Wereld oorlog meegemaakt. Ze is in Auschwitz geweest toen ze nog maar 13
jaar oud was. Niemand weet precies wat ze daar allemaal heeft meegemaakt, dat
is omdat ze het nooit aan iemand heeft verteld, zelfs niet aan mijn grootvader.
Wanneer ik me probeer in te beelden wat voor lijden ze allemaal heeft kunnen
doorstaan, op basis van vertelsels van mijn grootvader die zelf ook in Auschwitz
is geweest en oorlogsboeken, beginnen mijn ledematen al te bibberen. Sommige
mensen kunnen denken dat mijn grootmoeder koud van aard is. Dat is ze zeker
niet. We zullen haar gewoon nooit begrijpen, we zullen nooit weten hoe ze in
het echt had kunnen zijn, had ze de gruwelen van de oorlog niet meegemaakt…
-
Ik weet nog goed hoe één
van de meisjes die in mijn klas zaten op 11-jarige leeftijd haar moeder verloor
aan een zware ziekte. Het was een heel moeilijke tijd voor de hele klas. Wij
wisten niet hoe we met haar moesten omgaan en ze had het er echt niet
gemakkelijk mee. Het meisje is in die tijd erg veranderd, maar dat konden we
haar natuurlijk niet kwalijk nemen. Het heeft haar een lange tijd geduurd
totdat ze er overheen kwam.
-
Enkele weken geleden belde
mijn moeder me hysterisch op. Mij oom, haar broer, van in de 50 was niet meteen
wakker geworden na een operatie. Hij had die ingreep dringend nodig gehad, maar
de dokters hadden al voor de risico’s dat die inhield gewaarschuwd. En
inderdaad, mijn oom verkeerde in kritieke toestand. Het psalmboek werd over
heel de familie verdeeld en iedereen moest elke dag zijn of haar deel zeggen en
bidden voor een snelle recuperatie. Het was heel moeilijk om het lijden van zijn
vrouw en kinderen aan te zien. Ook mijn grootouders hadden het heel moeilijk.
Hij verbleef drie weken in een medische coma. In die tijd bracht zijn jongste
zoon veel tijd bij hem door en speelde voor hem op de saxofoon. Vrienden en
familieleden deden de grootste moeite om een paar minuutjes per dag binnen te
wippen en tegen hem te praten. De hele familie was enorm gelukkig toen hij
eindelijk wakker werd en nog gelukkiger toe hij naar huis werd gebracht. De
revalidatie is niet gemakkelijk en zal nog een tijdje duren, maar mijn oom is
blij dat hij nog leeft.
Er zijn, jammer genoeg, vele manieren van lijden en vele
mensen die lijden. Met iedereen moet anders omgegaan worden en soms is het
moeilijk om te weten of men goed bezig is.
Ik wens jullie allemaal veel blijdschap en dat jullie nooit
de behoefte zullen hebben om een naaste lijdende te troosten, maar mocht dat
wel voorkomen, dan wens ik jullie vooral veel geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten