Film: The Railway Children
·
Vat je eigen mening over de
film samen in drie kernwoorden:
Ontroerend, echt, prachtig
Is wat in de film aan bod komt (onderlinge
relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat
niet?
Herkenbaar:
-
Het is een echte ouderwetse
plattelandsleven. Iedereen is vriendelijk, iedereen is te vertrouwen. De
kinderen worden overal warm ontvangen en zelfs wanneer Peter probeert om enkele
kolen te stelen, dan wordt dat over het hoofd gezien als hij maar belooft om
het nooit meer te doen.
-
Kinderen zijn niet zoals
volwassenen, die in een moeilijke situatie neerslachtig en mager worden. Ze
maken er altijd het beste van. Zelfs al zijn ze opeens van stinkend rijk naar
vreselijk arm gegaan, zelfs al hadden ze al hun mooie meubels en speelgoed
moeten weggeven en naar het platteland verhuizen in plaats van in de stad te
blijven wonen, toch blijven ze gelukkig en vinden ze verschillende nieuwe
bezigheden om hun dag mee te vullen.
Niet-herkenbaar:
-
Ik vind het prachtig hoe de
twee zusjes en hun broer het steeds zo goed met elkaar kunnen vinden. Zelf heb
ik dat in werkelijkheid nooit meegemaakt. Ik heb ooit eens horen zeggen dat
wanneer een familie moeilijkheden ondergaat, dat de kinderen van die familie elkaar
dan steunen en proberen om het voor elkaar goed te maken. Dat heb ik dus nu
voor het eerst meegemaakt of gezien.
Kies drie scènes uit de film die je
hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk
en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.
Beschrijving scène 1:
Bij het begin van de film is te zien hoe de moeder een cadeau verpakt.
Dat cadeau is aan Peter bestemd. Het is namelijk zijn verjaardag.
Wat duidelijk te zien is zijn de veelvuldige linten en satijnen strikken.
De mouwen van moeder haar huiskleed hangen lang en elegant over haar handen.
Het is duidelijk te zien dat de familie in weelde leeft. Ze zijn hun
welvaart gewoon en kunnen zich simpel niets anders voorstellen.
Wat ook zeer duidelijk in die scène is, is de liefde die de familieleden
allemaal voor elkaar voelen. Phyllis wordt niet echt boos wanneer haar wakker
maakt en probeert te trappen af te slepen. De kinderen vinden het ook
doodnormaal om zich comfortabel op hun ouders’ bed te nestelen, terwijl zijn
cadeautjes openmaakt.
Ook de ouders hebben daar blijkbaar niets tegen.
Gevoelens bij scène 1:
Scène 1 geeft een gelukkig, aangenaam gevoel. Maar, onder het bewustzijn,
ook automatisch een gevoel van onbehagen. Alsof er iets ergs op het punt staat
te gebeuren.
En dat is ook zo.
Waarschijnlijk kreeg ik dat gevoel omdat het allemaal té gelukkig was.
Iedereen leek veel te happy. Alles ging te goed van een leien dakje.
Er moest gewoonweg iets drastisch gebeuren, iets dat het leven van de
ouders en hun kinderen helemaal zou veranderen.
Beschrijving scène 2:
De moeder van de kinderen is ziek. Roberta, affectief Bobbie genoemd,
heeft veel te snel moeten opgroeien en zorgt nu min of meer voor haar broertje
en zusje. Ze zijn aan het spelen, maar het lukt hen niet om helemaal in hun
spel op te gaan, omdat ze zich te veel zorgen maken om hun moeder.
De dokter is al langs geweest en hij heeft hen een lijstje gegeven. Een lijstje met allemaal voedsel waar mama
van beter zal worden, maar daar hebben ze het geld niet voor.
De kinderen bedenken een plan. Ze nemen een laken en verven er met grote
letters het volgende op: ”GELIEVE BIJ HET STATION NAAR BUITEN TE KOMEN.”
Dat is voor de oude man die telkens naar hen zwaait bedoelt.
Ze hopen dat hij het zal opmerken en hen zal kunnen helpen nadat ze hem
op het station de situatie hebben uitgelegd.
Gelukkig gebeurt alles net zoals de kinderen het hoopten. Enkele dagen na
dit voorval, arriveert de oude man met een kist vol lekkers.
Gevoelens bij scène 2:
Ik vond het echt treurig hoe kleine kinderen voor hun moeder moeten
zorgen. Ze weten geen raad, en ze weten ook dat als ze niet snel iets doen, hun
moeder in gevaar zal verkeren.
Het is duidelijk dat de kinderen weten dat het niet goed is om aan een
wildvreemde om hulp te vragen, maar ze zijn ten einde raad en besluiten
uiteindelijk om dat wel te doen. Later is hun moeder daar natuurlijk heel boos
over, maar het is te zien dat de kinderen blij zijn met hun act en geen spijt
hebben. Zo hebben ze immers hun moeder kunnen redden!
Beschrijving scène 3:
De kinderen hadden besloten dat ze al een te lange tijd niet aan de
spoorweg zijn wezen zwaaien, dus gingen ze er die morgen weer op uit.
Ze hadden het een gewoonte gemaakt om elke dag naar de trein die naar
Londen vertrekt te zwaaien, om zo hun groeten over te brengen aan hun vader.
Telkens wanneer ze zwaaiden was er één heer die terugzwaaide, dat vonden de
kinderen heel leuk. Na verloop van tijd werd die heer een goede vriend van de
kinderen.
Maar deze keer was het anders. Niet enkel de die ene heer zwaaide. Alle
passagiers in de trein, de machinist én de stoker stonden uit hun raam te
leunen en als gekken te zwaaien. En de heer zwaaide veel enthousiaster dan
normaal mee.
Roberta, of Bobbie, zoals ze genoemd wordt, kreeg de indruk dat er die
dag iets speciaals ging gebeuren.
Het was inderdaad een speciale dag. Hun vader werd vrijgesproken en kwam
hen opzoeken. En daarom had de hele trein zo hard gezwaaid.
Gevoelens bij scène 3:
Ten eerste ging er een echte vreugdegolf door me heen. Ik begreep direct
dat dit een belangrijke en vrolijke dag voor de ongelukkige familie betekende.
Tegelijkertijd merkte ik dat mijn ogen een beetje nat werden. Ik vond het
zo ontroerend en vooral mooi dat al die mensen meeleefden met de kinderen en
hun familie. Dat is typisch het platteland, maar ook typisch voor die tijd. Wie
kan het vandaag de dag nog iets schelen dat een familie in dezelfde stad pech
heeft?
Maar hier, in dit dorpje, kon het niet enkel iedereen schelen, ze deden
er ook iets aan. Iedereen probeerde de kinderen op te vrolijken en da arme
familie te helpen. Van de gerespecteerde dokter tot de clownachtige
treinopzichter.
En nu, zaten ze allemaal te zwaaien. Groot en klein, jong en oud,
iedereen was blij met het lot van die ene familie.
Dat
vind ik mooi. Zoiets geeft het leven waarde.
Op welke manier hebben de drie scènes
die je hierboven vermelde met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?
Ik vind dat het duidelijk aan kinderen te zien is hoe hun familiesituatie
in elkaar zit. Zijn het blije, goede kinderen, die snel tevreden zijn en met
een glimlach rondgaan, dan is het meestal zo dat die kinderen in een gelukkig
gezin leven. Dan zijn hun ouders waarschijnlijk niet gescheiden, dan zijn de
relaties met familie en vrienden waarschijnlijk zeer goed en dan zijn er
waarschijnlijk veel familie en vrienden.
Een droevig, dwarszittend kind, dat soms zonder reden brutaal kan zijn,
heeft het waarschijnlijk niet gemakkelijk thuis. Dan kan het zijn dat er één
van de ouders ernstig ziek zijn, of misschien is de relatie tussen de beide
ouders een beetje geprikkeld. Of soms zijn de ouders werkloos en is er sprake
van ernstige armoede…
Aan een kind is zeer gemakkelijk te zien in wat voor gezin hij of zij
opgroeit.
Zo ervaar ik ook in mijn eigen leven dat familie zeer belangrijk is. In
drukke en/of moeilijke tijden hebben ik en mijn familie altijd op onze naasten
kunnen vertrouwen.
Dat maakt het leven een heel stuk gemakkelijker.
Mensen in een dorp of stad die zich om een bepaalde familie in nood
ontfermen geeft dan hetzelfde effect als meelevende familieleden.
Wat wil de regisseur van de film ons
duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt
overgebracht?
De film is een verfilming van het boek van E. Nesbit. Ik heb dat boek–“De
Spoorwegkinderen”- in het Nederlands gelezen toen ik ongeveer 11 jaar oud was.
Ik weet nog dat ik toen aan mijn oudere zus had gezegd dat ik hoop dat er ooit
een film van dit boek zou komen. Ik kan het boek echt ergens in de top 10 van
mijn lievelingsboeken plaatsen. En ik weet nog dat ik het verhaal toen al enorm
ontroerend en tot tranen toe brengend vond.
Wat er mee overgebracht wil worden aan de kijkers en de lezers?
Dat vriendschap belangrijker is dan welke vermogen dan ook.
Dat een mens zich kan redden in de moeilijkste tijden en daarbij nog
steeds opgewekt kan blijven.
Dat kinderen creatiever en origineler kunnen nadenken dan soms van hen
gedacht.
Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en
die van de filmmaker op de behandelde thema’s (afhankelijk van de film die je
koos kan dit zijn m.b.t. geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden)?
Gelijkenissen: Ik ga eigenlijk met alles akkoord.
Verschillen:
Er zijn geen verschillen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten